Labels voor Lesvos

Wist je dat een hoop kleding vernietigd wordt zonder dat het ook maar één keer gedragen wordt? Omdat er een fabrieksfoutje in zit, of het gewoon niet verkocht is voor de collectie verandert. Zonde hé? De dames van Labels for Lesvos vonden dat ook en hebben een prachtige oplossing gevonden: door deze ongewenste kleding in te zamelen helpen ze op Lesbos mensen die gevlucht zijn. Kort geleden hebben ook wij een hoop ondergoed gedoneerd en heeft Dagmar ons meer verteld over dit mooie project. Lees even mee!

Leuk je te ontmoeten Dagmar! Wat kan je over jezelf vertellen?
Mijn naam is Dagmar Holtman en ik ben een freelance tekstschrijver. Samen met mijn vriend en twee kinderen woon ik in Amersfoort. Samen met Floor, Maartje, Charlotte, Anne-Marlijn en Maaike zijn wij Labels for Lesvos, een vrijwilligersorganisatie die kleding inzamelt voor mensen die gevlucht zijn naar het Griekse eiland.

Wat een mooi initiatief! Hoe is dat ontstaan?
Afgelopen februari ben ik samen met 4 anderen naar Lesbos gevlogen om vrijwilligerswerk te doen. Dit ging via de organisatie Because We Carry, die elke week vrijwilligers stuurt om te helpen met dagelijkse taken. Het kamp waar wij zijn geweest heet Kara Tepe, waar zo’n 1.500 mensen wonen. De meesten hebben bij aankomst helemaal niets meer, dus wij proberen ze op deze manier te helpen. Uit het winkeltje in het kamp krijgen ze 3 sets kleding, en elk kwartaal één nieuw setje. Dan sta je wel even stil bij wat er in je eigen kast ligt! 

Hierdoor kwamen we bij thuiskomst op een idee. Bedrijven in Nederland hebben heel veel kleding over die niet verkocht kan worden, maar nog wel helemaal nieuw en goed bruikbaar is. De gedachte dat er hier zo een overschot is en daar zo een tekort klopte voor ons niet, daar moest wat aan te doen zijn! Zo is het idee van Labels for Lesvos ontstaan.  

Vorig jaar ben je zelf geweest om deze mensen te helpen. Hoe was deze ervaring?
In Kara Tepe is het allemaal heel goed georganiseerd. Mensen wonen in isoboxen (een soort containers, zij noemen het ‘caravans’), en er is redelijk veel orde en veiligheid. Er is een schooltje voor kinderen vanaf 6 jaar oud, een kapperszaak en een beauty salon. Dit klinkt misschien niet noodzakelijk, maar het herinnert mensen eraan dat ze ook mensen zijn. Wat mij vooral opviel is hoe positief de bewoners waren. Ze hebben zoveel meegemaakt, maar ze blijven hier niet in hangen. We hebben heel veel inspirerende mensen ontmoet die hun best doen om wat van hun leven te maken.  Zo zoeken ze klusjes en werk voor zichzelf, en doen ze vrijwilligerswerk om zoveel mogelijk structuur en betekenis aan hun leven te geven. Dit was erg mooi en inspirerend om te zien, en het is fijn om deze mensen te kunnen helpen om hun waardigheid te behouden.

Waarom is het zo belangrijk om mensen die gevlucht zijn te helpen?
Iedereen die in het kamp woont heeft een verhaal, de meesten hebben erg zware dingen meegemaakt. Deze mensen zijn thuis hun leven niet zeker, en nemen levensgevaarlijke risico’s omdat het beter is dan blijven waar ze zijn. Het leed wat ze te wachten staat wordt maar geaccepteerd, en ruimte voor een toekomstplan is er niet. Vaak komen ze via Turkije, waar ze even blijven tot ze daar ook weg moeten. Lesbos ligt slechts enkele kilometers van Turkije, toch komen veel mensen om tijdens de reis. In februari was het weer best oké, maar als je een storm binnen zag komen wist je dat er die nacht weer bootjes zouden omslaan en mensen om zouden komen. Degenen die het wel halen hebben al teveel meegemaakt en verdienen het om zich een waardig deel van de samenleving te voelen. Kleine dingen als mooie, nieuwe kleding en een fris kapsel kunnen al een hoop aan je zelfvertrouwen doen, en helpen om positief te blijven. 

Je gaat volgend jaar weer terug, wat hoop je dat er veranderd is in de tussentijd?
Natuurlijk hoop ik dat de mensen die ik vorige keer heb ontmoet er niet meer zijn. Dat zou betekenen dat ze weer een stapje dichterbij een verblijfsstatus en een normaal leven zijn gekomen. Deze mensen hebben alles op moeten geven, en zijn overgeleverd geweest aan ondenkbare omstandigheden. Daarom zijn die kleine keuzes zo belangrijk. Over wat ze dragen, hoe ze eruit zien, en hoe ze een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Ik hoop ook wat inzicht van de bewoners te krijgen over wat het voor ze betekent om deze keuzes te hebben. Ik ben vooral heel benieuwd hoe het zal voelen om terug te komen.

Wat kunnen mensen zelf doen om te helpen?
Er is veel behoefte aan vrijwilligers, dit kan via organisaties zoals Because We Carry. Er is nog een veel groter kamp op Lesbos, Moria, dat gevestigd is in een gevangenis. Hier is de situatie vele malen slechter. Omdat veel van de 13.000 inwoners zich binnen niet veilig voelen leven ze in tentjes buiten de muren. De organisatie Movement on the Ground is heel druk bezig om nieuwe tenten te bouwen vóór de koude wintermaanden. Met stevige festivaltenten, stroomvoorziening en basisvoorzieningen werken ze hard om een beetje infrastructuur te brengen. 

Ook kan er vanuit huis veel gedaan worden. Inzamelacties, donaties, mensen op de hoogte brengen van de situatie. Alle kleine beetjes helpen, en iedereen heeft zijn eigen manier om dat te doen. We hebben enorm veel positieve reacties van bedrijven gehad, echt een ‘eerlijk zullen we alles delen’ mentaliteit. Het is ontzettend fijn om te weten dat je ook als individueel zowel kleine als grote bedrijven kan benaderen, en toch een hoop voor elkaar kan krijgen. Samen maken we de wereld een stukje mooier!

Thanks for being a Saint Dagmar!